وضعیت غاز پازرد غرب سیبری (یوهانسن) در ایران
وضعیت غاز پازرد غرب سیبری (یوهانسن) در ایران
Status of West Siberian (Johansen’s) Bean Goose in Iran
Anser fabalis johanseni Delacour, 1951
آرایه بندی (تاکسونومی)
فرمی که به احتمال فراوان در کشور حضور پیدا میکند johanseni است که از گروه fabalis است اما این موضوع نیازمند تایید است (Scott & Adhami 2006). برخی نویسندگان اعتبار و روایی این فرم (johanseni) را زیر سوال بردهاند و آن را با fabalis مترادف دانستهاند. در این صورت فرمی که در شمال کشور دیده میشود، زیرگونه اخیر خواهد بود.
نامگذاری
نام این زیرگونه با توجه به گستره پراکنش آن برگزیده شد.
ویژگیها
شبیه زیرگونه نمادین است اما به طور متوسط اندگی بزرگتر از آن است و پایه منقار بالایی سیاه رنگ است. ویژگیهای بینابین زیرگونه نمادین و زیرگونه A. f. middendorffii را دارد.
پراکنش جهانی
منطقه جوجه آوری در غرب سیبری؛
منطقه غیر جوجه آوری در آسیای میانه و جنوب مرکزی آسیا است.
وضعیت و جمعیت در ایران
براساس نظر واری (Vaurie 1965)، غاز پازرد در جنوب خزر زمستانگذرانی دارد اما این مطلب به نظر نادرست میآید زیرا رکوردهای بسیار اندکی در دست است و احتمالا این گونه حداقل اکنون تنها به صورت سرگردان در کشور حضور مییابد (Roselaar & Aliabadian 2009, Scott 2008, Khaleghizadeh et al. 2011). تعداد رکورد بسیار کمی از این زیرگونه از ایران گزارش شده است و در لیست پرندگان کمیاب ایران قرار دارد.
Taxonomic notes
The form concerned is most likely to be johanseni, one of the fabalis group (Taiga Bean Goose), but this requires confirmation (Scott & Adhami 2006). Some authors have questioned the validity of the form johanseni, considering it to be synonymous with fabalis, in which case the form occurring in northern Iran would be nominate fabalis.
Global range
Breeding in western Siberia;
Non-breeding in central and south-central Asia
Status in Iran
According to Vaurie (1965), A. fabalis winters along the south Caspian, but this would appear to be erroneous as there have been very few records and this taxon is now thought to be only a vagrant (Roselaar & Aliabadian 2009, Scott 2008, Khaleghizadeh et al. 2011).
Museum specimens
Not available.
References
Hüe & Etchécopar 1970- p 99,
Roselaar & Aliabadian 2009,
Scott & Adhami 2006,
Vaurie 1965- p 100
-----
